می دونی! وقتی متولد می شی، تا حرف زدن یاد بگیری، دو سالی طول می کشه.
این دو سال زمان مناسبیه که با تمام وجودت زندگی رو حس کنی. حتا اگه وقتی بزرگ شدی، چیزی از این دو سال یادت نیاد، حسی که تو ناخودآگاهت نفوذ می کنه، تو رو می سازه و برای صد سال پیکار آماده ت می کنه.
تو این دو سال اگه بتونی خوب آفرینش رو قورت بدی، بعدها دیگه هیچ رنجی نمی تونه قورتت بده.
در لحظه های شکل گیری این صبح، در برابر آینه ای صادق، متولد شدم.
حالا تا حرف زدن یاد بگیرم، دو سالی طول می کشه.
هی تو! اولین باریه که "مادر" شدی برام. دستمو بگیر و راهم ببر. قورت دادن رو یادم بده. و منو کامل کن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر